ابو عبد اللَّه صادق (علیه  السلام) اجازه فرمود كه در وداع و خداحافظى با ماه رمضان چنين بگويم:

«بار خدايا تو خود در كتاب آسمانيت گفته‏اى «ماه رمضان روزه بداريد، همان ماهى كه قرآن در آن ماه نازل شده است».

خدايا اين ماه رمضان است كه امشب سپرى مى‏شود.

خدايا من با توسّل به سيماى كريمت و پديده‏هاى كامل و استوارت از تو درخواست مى‏كنم كه اگر بر گناهى از گناهانم سرپوش ننهاده‏اى، و در صدد شكنجه و إيراد عذابى و يا مى‏خواهى به مقياس آن گناه، پاداش حسناتم را توقيف كنى، موقعى كه سپيده امشب بدمد و يا فردا آخرين روز ماه رمضان به سرآيد، آن گناه را بر من ببخشاى. اى مهربانترين مهربانان.

بار خدايا ستايشت مى‏كنم به انواع ستايشها. از اوّلين ستايش تا آخرين ستايش با همه آن ستايشها كه خود در كتابت آورده‏اى و همه آن ستايشها كه آفريدگانت آورده‏اند، همان ستايشگران پرتلاش، آنان كه ياد تو را تكريم و توقير كردند و مراسم شكرانه تو را به جا آوردند، آنان كه تو خود يارشان بودى تا حقّ تو را ادا نمودند: از فرشتگان مقرّبت تا أنبياء و رسولانت و سخن‏سنجان و تسبيح‏گويان مقامت، از همه جهانيان.

خدايا بر اين نعمت كه با سلامتى و احسان و روزى فراوان به ماه رمضان رسيديم و روزه گرفتيم، ترا حقّى عظيم و ستايشى جاودانه و سرمد در خور است: ستايشى كه براى ابد در زمانه بپايد.

خدايا ثنايت والاتر از مقال است: تو ما را يارى دادى تا روزه اين ماه را گرفتيم و شبهاى اين ماه را با راز و نيازت سپرى كرديم و با توفيق تو، به عبادت و شكر و ياد نامهايت پرداختيم.

بار خدايا تو اين ماه عبادت و طاعت را با نيكترين وجه ممكن از ما بپذير، همراه با گذشت و عفو و آمرزشت و با مغفرت و رضايت خاطرت تا آن‏ حدّ كه ما را به همه خواسته‏هاى محبوبمان برسانى و عطا و بخشش سرشارت را نصيب ما فرمائى، و از هر وادى خطرناكى و دستاورد هر بلائى و بازتاب هر گناهى برهانى.

بار خدايا از تو درخواست مى‏كنم، و از نامهاى خجسته‏ات و صفات ستوده‏ات و نيايش ويژه‏ات كه بندگان والامقامت به درگاه تو آورده‏اند، به عظيمترين آن نامها و ثناها و نيايشها توسّل مى‏جويم كه صلوات خود را بر محمد و آل محمد نازل كنى و اين ماه رمضان را، از حيث بركت در نگهبانى دين و رهائى دل و روا شدن خواسته‏ها، بهترين ماه رمضانى قرار دهى كه از ابتداى زندگى دنيا تاكنون بر ما كاروان بشريت گذشته است، و نيز شفاعت مرا در آنچه بخواهم بپذيرى و نعمت خود را بر من كامل كنى و بديها را از من بزدائى و لباس عافيت بر قامتم بپوشانى و مرا با لطف و مرحمت خود در رديف آن بندگانت قرار دهى كه در شب قدر، خير و صلاح آنان را مقدّر كرده‏اى و بركت آن شب را از حيث پاداش وافر و تهيه زاد و شكرانه نيكو و درازى عمر و برقرارى آسايش، از بركات سى هزار شب افزون ساخته‏اى.

بار خدايا با توسّل به رحمت و بخشايشت و بارقه نعمت و جلالت و سابقه احسان و كرمت از تو درخواست مى‏كنم كه اين ماه رمضان را آخرين سال عمر من قرار ندهى، بلكه با حال سعادت به ديدار ماه رمضان آينده توفيق دهى، و مرا در جمع كسانى قرار دهى كه از ديدار هلال آن استقبال كنند و به حق آن واقف باشند: در نهايت عافيت و گواراترين نعمت و فراخناى رحمت و فراوانترين نصيب و قسمت. اى پروردگار يكتاى من. مبادا وداع من آخرين وداع باشد و ديدار من آخرين ديدار باشد.

خدايا تو مرا با نعمتى وافر و اميدى سرشار و تعهدى كامل به ديدار ماه رمضان بعدى موفّق ساز، خداى من، تو شنواى هر دعائى.

بار خدايا دعاى مرا بشنو، و بر عجز و لابه من ترحّم آور و با نظر رحمتت به من بنگر كه اينك به زانو درآمده‏ام. خدايا بر تو اعتماد كرده‏ام و در برابر فرمانت تسليم شده‏ام. اميد من در ثمربخشى حسناتم و عافيت از سيّئات كردارم به تو است. من به هيچ شرافتى و آرزو و مرادى نمى‏رسم جز به وسيله تو و از جانب تو. اى خدائى كه وصف و ثنايت پرجلال و نامهايت ستوده و پاك است، تو خود بر من منّت گذار و ديدار مرا در ماه رمضان آينده روشن كن كه از هر گونه هول و هراسى در أمن و أمان بوده باشم.

سپاس خدا را كه بر روزه اين ماه و شبخيزى آن ياريم داد و تا آخرين شب توفيقات او همراه من بود.

گزيده كافى، ج‏3، صص: 197-200