ممنون از مطالب خوبتون.زیر سایه مولا امیرالمومنین انشاالله همه عاقبت بخیر بشن.
التماس دعا در این ایام.

سلام .
واقعا تاثیر گذار بود .
ممنون .

جالب بود لذت بردم.ممنون از مطالب خوبتون.

این خیلی مهم هست که آدم توی لحظه ای که باید انتخاب کنه و عمل درست انجام بده چیکار کنه

واقعاً آموزنده بود.

در محضر بهجت:
جماعتی از این جانب، طلب موعظه و نصیحت می‌کنند؛ اگر مقصودشان این است که بگوییم و بشنوند و بار دیگر در وقت دیگر، بگوییم و بشنوند، حقیر عاجزم و بر اهل اطلاع پوشیده نیست؛ و اگر بگویند کلمه‌ای می‌خواهیم که اُم‌ّالکلمات باشد و کافی برای سعادت مطلقه دارَین باشد، خدای تعالی قادر است که از بیان حقیر، آن را کشف فرماید و به شما برساند.
پس عرض می‌کنم که غرض از خلق، عبودیت است «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون»، و حقیقت عبودیت، ترک معصیت است در اعتقاد که عملِ قلب است و در عملِ جوارح. و ترک معصیت، حاصل نمی‌شود به‌طوری‌که ملکه شخص بشود، مگر با دوام مراقبه و یاد خدا در هر حال و زمان و مکان و در میان مردم و در خلوت «و لا أقول سبحان الله والحمد لله، لکنه ذکر الله عند حلاله وحرامه».
به سوی محبوب، ص۲۳
یا علی علیه السلام

سلام علیکم
مطلبتون خیلی عالی بود
انشاالله درپناه حق باشید

استفاده بردیم
مطلب جدید بروزم
بیا یخورده حالو هوات عوض شه
التماس دعا

به من هم میگن طلبه و سرباز آقا؟؟؟؟؟
خوش به حال اونا
بعضی وقتا فکر میکنم شهدا چه کردند که شهید شدند ؟حالا جواب میدم یه نمونه کارشون همین بود.حالا اگه جایی گناه بشه واکنش من چیه؟؟؟؟

قشنگ و جالب بود.
انشاالله ما هم بتونیم ادامه دهنده راه شهدا باشیم.
التماس دعا.

سلام ،کاش ماهم ذره ای مثل اینها بودیم

باسلام وتشکر ازوبلاگ بسیار خوبتون…مچکرم از نظرتون در وبلاگم.
به نظر من نوارهای کناریتون خیلی شلوغه.
بازهم منتظر حضورتون دروبلاگم هستم

سکانسی از ورود شهید علی اصغر شیردل به معراج شهدا
آرام ، با طمانینه و صبور روی زمین نشسته و تکیه داده به ضریح شهدای گمنام معراج. سرش را پایین انداخته و چشمهای سرخ از گریه اش را دوخته به فرشها.. قدری جلوتر میروم و آرامشش را با دوربین قاب میگیرم.
چیزی توی مغزم تیرمیکشد. این صحنه و چشمهای معصوم بنت الهدی که گره خورده به فرش ، در ذهنم کنار صحنه فیلمی که از جلسه عقد او با علی اصفر در ملازمان حرم دیده بودم می نشیند…هدی درست مثل روز عقد ، آرام و معصوم و صبور،سر پایین انداخته است : ” با اجازه ی اقا امام زمان ع ، پدر و مادرم و حضرت اقا بله… ” و امروز دوباره می دیدی که هدی بله را گفته!
دیروز با اجازه امام زمان ع و حضرت اقا وارد خانه علی اصغر شد و این بار با اجازه ی امام زمان و حضرت اقا ،
علی اصغر را مهمان خانه ی ارباب کرد.
امیرعلی وارد معراج میشود و با سرعت توی بغل مادر جا میگیرد.. قلبم از دیدن سیاهی تن امیرعلی به تپش می افتد. امیرعلی دستهای مادر را سفت چسبیده و رها نمیکند. آخر بعد از علی اصغر ،یک سالی هست که او مرد خانه و تکیه گاه هدی شده است. امیرعلی و مادر کم کم سمت در میروند. پیکر علی اصغر را روی دست می آورند. همان که یک سال در انتظارش بودند.
پدر از جا بلند میشود و گریه کنان سمت پیکر علی میرود صدای اعضایی از فامیل را میشنوم که گریه کنان میگویند: پدرش چقدر شکسته شده! و ذهنم ناخوداگاه گریز میزند به یک مقتل! تا بوده همین بوده! … پدرها تنها تا زمانی که پیکر پسرها را ندیده اند میتوانند کمر راست کنند وگرنه به محض رسیدن به بدن جداجدای پسر…
کی طاقت کمرراست کردن دارند ؟! پدر علی اصفر را مغموم و مستاصل کنار بدن علی می بینم و توی سرم یک کلمه مدام میچرخد: انکسار…انکسار..انکسار… هجوم مردها که زیاد میشود ، معذب میشوم ، خودم را به زور بین خانمها جا میکنم ، می نشینم و سرم را پایین می اندازم. روضه ی مداح مثل پتکی روی سرم می آید !!زن باشی ، کنارت نامحرم باشد ، جلوی رویت تابوت شهیدی که بعد از یکسال از کنار بی بی زینب (س) برگشته ، باشد ، روضه خوان از بازار شام و مجلس یزید بخواند و تو آرام بمانی ؟! سرت را بین دست میگیری و دندانهایت را به هم می فشاری ، مبادا صدای گریه ات جلوی نامحرم بلند شود. و همین چشمهایت را بیشتر بارانی میکند ! خدا نکند بعضی توی گلو و فریادی از سر درد داشته باشی اما نتوانی صدای های های گریه ات را بلند کنی! امیرعلی را که می آورند کنار تابوت پدر، متعجب خیره می مانی!