هشام بن سالم و محمد بن حمران هر دو از امام صادق (علیه السلام) نقل مى‏كنند كه فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‏ترسد، چگونه به چهار چيز پناه نمى‏برد:

در شگفتم از كسى كه مى‏ترسد، چگونه به اين سخن خداوند پناه نمى‏برد: «حسبنا اللَّه و نعم الوكيل خدا ما را بس است و چه خوب نگهبانى است» چون از خدا شنيدم كه پس از آن مى‏فرمايد: «آنها به نعمت و فضلى از خدا منتقل شدند و هيچ بدى به آنها نرسيد» «1»

و در شگفتم از كسى كه اندوهگين مى‏شود، چگونه به اين سخن خداوند پناه نمى‏برد: «لا اله الّا انت سبحانك انى كنت من الظالمين خدايى جز تو نيست، تو منزهى و من از ستمگران بودم.» چون از خداوند شنيدم كه پس از آن مى‏فرمايد: «ما او را اجابت كرديم و او را از غم نجات داديم و اين چنين مؤمنان را نجات مى‏دهيم.» «2»

و در شگفتم از كسى كه دچار مكر و حيله شده، چگونه به اين سخن خداوند پناه نمى‏برد: «و افوّض امرى الى اللَّه ان اللَّه بصير بالعباد كار خودم را به خدا وامى‏گذارم كه خدا بر بندگان بيناست» چون از خدا شنيدم كه پس از آن مى‏فرمايد: «پس خدا او را از بدى‏هاى آنچه مكر كردند حفظ كرد.» «3»

و در شگفتم از كسى كه دنيا و آرايش آن را مى‏طلبد، چگونه به اين سخن خداوند پناه نمى‏برد: «ما شاء اللَّه لا قوة الا بالله آنچه خدا بخواهد، هيچ نيروى جز از خدا نيست» چون از خدا شنيدم (از قول كسى) كه مى‏فرمايد: «اگر مرا مى‏بينى كه مال و فرزندم از تو كمتر است اميد است كه خداوند بهتر از باغ تو به من بدهد.» «4» و «عسى اميد است» در اين آيه معناى حتميت را دارد.

(1) سوره آل عمران آيه 174.
(2) سوره انبياء آيه 87.

(3) سوره غافر آيه 44.
(4) سوره كهف آيه 39.

الخصال / ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 319