اوج روزهايي بود كه وقتي اسم كسي را صدا مي زدند به جاي گفتن كلمه «من» جواب مي داد:«الله» مي پرسيدي:«حالت چطوره؟» از ترس اين كه ريا نشود مي گفت:« الحمدالله». روزهايي بود كه فرمانده را نمي شد از نيروي عادي تشخيص داد. در آن روزگار، هر وقت افراد مرخصي مي رفتند حامل پيام و سلام دوستان و همشهريان خود بودند، بعضي به كنايه مي گفتند:«سلام مرا به فلاني برسان، البته نگو چه كسي سلام داده، ريا مي شود! اگر اصرار كرد، بگو عبدالعاصي!»

باغ بسیار زیبایی بود .نهرها از اطرافش جاری بود.حاجی روی چمنها نشسته بود پایش را روی پای دیگرش انداخته بود.لباس فرم سپاه بر تنش بود.جلو رفتم و روبوسی کردم.گفتم حاج احمد کجایی؟خبری از شما نیست؟گفت:دیگه تموم شد.با تعجب پرسیدم شما آزاد شدید؟!گفت: آزاد آزاد شدم.او مکرر میگفت آزاد شدم.توی همین صحبتها بود که از خواب پریدم.من مطمئنم که او از قفس دنیا آزاد شده.

نقل از دوستان شهید
کتاب شهدای گمنام -گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی

دل تنگ شهیدانم
شهر الوده است و نمیتوان در آن نفس کشید
خدایا فرجی فرما و اکسیژن ناب را برایمان بفرست
اللهم عجل لولیک الفرج

واقعا به نظر شما کجا هستن مردهای بی ادعا؟