الخصال ؛ ج1‏ ؛ ص218
جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ علیه السلام قَالَ:
 عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ 
عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ‏
 فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ جَلَّ جَلَالُهُ يَقُولُ بِعَقِبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ 
وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ‏
 فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقِبِهَا فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ‏ 
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ‏ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ 
فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ جَلَّ وَ تَقَدَّسَ يَقُولُ بِعَقِبِهَا فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا 
وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى‏ ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ‏ 
فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ اسْمُهُ يَقُولُ بِعَقِبِهَا إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ‏ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ.

حدیث ارزشمندی از امام جعفر صادق (علیه السلام) در کتاب خصال شیخ صدوق ،ج 1، ص 218 ، ح 43 آمده که می‌فرماید:
در شگفتم برای کسی که از چهار چیز بیمناک است چگونه به پناه چهار چیز نمی‌رود:

1)در شگفتم برای کسی که خوف دارد و می‌ترسد، چگونه به گفتار خداوند پناه نمی ‌برد:
حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلَ
«خدا ما را بس است و نیکو حمایتگرى است»
چه آنکه من شنیدم که خدای جل جلاله به دنبال آن می‌فرماید:
فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوْءٌ
«پس با نعمت و بخششى از جانب خدا بازگشتند در حالى که هیچ آسیبى به آنان نرسیده بود»سوره آل عمران ، آیه 173

2) و در شگفتم برای کسی که دچار غم و اندوه شده ، چگونه به گفتار خدای عزوجل پناه نمی‌آورد:
لا اِلهَ اِلا اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنِّی کُنْتُ مِنَ الظّالِمِینَ
«معبودى جز تو نیست منزهى تو راستى که من از ستمکاران بودم»
چه آنکه من شنیدم که خدای عزّوجل به دنبال آن می‌فرماید:
فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِیَ الْمُؤْمِنِینَ
«پس [دعاى] او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم و مؤمنان را [ نیز] چنین نجا ت مى‏دهیم» سورة انبیاء، آیة 87

3) و در شگفتم نسبت به کسی که مورد مکر قرار گرفته چگونه به فرمودة خداوند پناه نمی‌آورد:
وَ اُ فَوِّضُ اَمْرِی اِلَی اللهِ اِنَّ اللهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ
«و کارم را به خدا مى‏سپارم خداست که به [حال] بندگان [خود] بیناست»
زیرا من شنیدم خدای جلّ و تقدّس، در دنبال آن می‌فرماید:
فَوَقَیهُ اللهُ سَیِّآتِ مامَکَرُوا
«پس خدا او را از عواقب سوء آنچه نیرنگ مى‏کردند حمایت فرمود» سورة غافر، آیة 44

4) و در شگفتم در مورد کسی که دنیا و زینت آن را می‌خواهد چگونه به فرمودة خداوند پناه نمی آورد:
ما شَاءَ اللهُ لا قُوَّةَ اِلّا بِاللهِ
«هرچه خدا بخواهد ، نیرویى جز به [ قدرت] خدا نیست»
زیرا من شنیدم که خداوند عزّ اسمه به دنبال آن می‌فرماید:
اِنْ تَرَنِ اَنَا اَقَلَّ مِنْکَ مالاً وَ وَلَداً فَعَسَی رَبِّی اَنْ یُؤْتِیَنِ خَیْراً مِنْ جَنَّتِکَ
«اگر مرا از حیث مال و فرزند کمتر از خود مى‏بینى ، امید است که پروردگارم بهتر از باغ تو به من عطا فرماید» سورة کهف، آیة39